SE01EP01

Rozdział 1

*7 DNI DO ŚLUBU AMY I HARRYEGO*

 Dzisiaj mija 12 lat odkąd Louis opuścił Harry'ego. Mitchel - dwu letni syn Harry'ego i Amy, obudził się z płaczem wołając swojego ojca, który natychmiastowo znalazł się obok niego, biorąc go z kojca na ręce. Harry mieszkał sam, wychowywał syna sam, Amy - jego narzeczona nie przejmowała się w ogóle synem, chciała usunąć ciąże, ale Harry zagroził jej tym, że ją opuści, czego ona raczej by nie wytrzymała.  

Wyjął Mitchel’a z kojca i przytulił mocno do siebie, ten dwu letni chłopczyk był dla niego całym światem. Harry mieszkał jak na razie sam z synem, jego narzeczona mieszkała sama twierdząc "muszę się wysypiać, a ten wściekły bachor mi w tym nie pomoże, będziemy mieszkać ze sobą po ślubie". Oczywiście Harry był i jest nadal naiwny i jej wierzy. Amy nie kochała swojego syna, wręcz go nienawidziła, a Mitchel zawsze gdy widział matkę, biegł do taty tuląc się do niego z całych sił.

Harry zaczął kołysać syna śpiewając mu przy tym kołysankę, już po 10 minutach chłopczyk zasnął w ramionach ojca. Harry uśmiechnął się do brązowowłosego chłopczyka o niebieskich oczach - które miał po Amy - słysząc jego cichutkie pomruki. 22-latek, położył chłopca obok siebie na dużym dwuosobowym łóżku, po czym zajął miejsce obok niego, zasypiając z uśmiechem na ustach - kochał swojego syna najbardziej na świecie.

                                                                         ~*~

Obudziło go lekkie kopanie stopą, może raczej stópką po brzuchu, otworzył leniwie oczy i pierwsze co ujrzał to niebieskie oczy syna wpatrujące się w niego. Już wiedział że ten dzień będzie udany, nie ze względu na to że miał dzisiaj urodziny.

-Hej słoneczko, to co śniadanie? - zapytał retorycznie, oczywiście Mitchel potrafił mówić, ale i tak nie czekał na jego odpowiedź.

Wstał z łóżka ubierając tylko szare dresy nie zaszczycając nawet klatki piersiowej żadnym materiałem. Przebrał syna z piżamy, z czym miał małe trudności. Dwa lata u dziecka to taki wiek w którym chce ono robić wszystko same. Strasznie go to denerwowało, no i do tego jest to że czuł się jak samotny rodzic, Mitchel bardzo bał się matki. Nie mieli pojęcia dlaczego. Kiedyś Annie - matka Harry'ego - powiedziała że może to być dlatego że Amy chciała usunąć ciążę, podobno dzieci coś takiego słyszą. Ale oni i tak w to nie wierzyli, przynajmniej narzeczona Styles'a. Harry sam nie wiedział czy ma w to wierzyć czy nie. Miał zamiar iść dzisiaj do kawiarni "Angels" z mamą i synem, od kąt pamięta, zawsze jeździł tam w jego urodziny z mamą i Luisem, a później tylko z mamą.

Wszedł do kuchni, wyciągając potrzebne składniki na naleśniki z bitą śmietaną i owocami. Harry strasznie lubił gotować, zawsze chciał otworzyć swoją restaurację, ale szczerze powiedziawszy to on nie miał żadnego wykształcenia, dotyczącego prowadzeniu jakiejś firmy. Anne nalegała aby poszedł na studia, że ona zajmie się dzieckiem ale on nie miał serca na tak długo go zostawiać. Nie miałby dla niego w ogóle czasu. A poza tym Amy była całkowicie przeciwko temu pomysłowi.

Zrobił śniadanie, po czym wsadził Mitchela do krzesełka dla dzieci i postawiłem przed nim talerz z pokrojonym już naleśnikiem. Sam zjadł dwa i był już napełniony. Była dopiero godzina 10 a mama przyjdzie po nichg o pierwszej więc mają jeszcze trzy godziny.

                                                                       ~*~

Siedząc na kanapie przed telewizorem z synem na kolanach usłyszał dzwonek do drzwi, przesadził chłopczyka na fotel, po czym przeszedł do korytarza, otworzył drzwi. Widząc swoją rodzicielkę, szeroko się uśmiechnął, po czym zaprosił ją gestem ręki do środka. Przytulił się mocno do niej, kochał swoją matkę, zawsze go wspierała w trudnych chwilach.

-Będziemy gotowi za 5-10 minut, wchodź i nie ściągaj butów. – powiedział po czym zamknął drzwi wejściowe. –Mitchel idziemy z babcią Annie na spacer?

-Tjaaak! – wykrzyknął uradowany chłopczyk z krótkimi loczkami.

-Harry proszę cię nie mów na mnie babcia, postarzasz mnie. –Harry tylko przewrócił oczyma, nie odpowiadając jej nic. Ubrał szybko Mitchela odpowiednio do pogody ( biorąc pod uwagę że była zima to ciepło ) po czym sam się ubrał. Gdy mieli już wychodzić, mama stanęła i obróciła się do niego z wrednym uśmieszkiem. –Mój Harold kończy dzisiaj 20 lat, to takie smutne, nie mam już nikogo w domu, Gemma też się już dawno wyprowadziła, ale mniejsza o to, wszystkiego najlepszego synku. –złapała jego policzki i je „wytarmosiła”, jak to miała w zwyczaju w jego urodziny lub w inne „uroczystości” . Harry nienawidził tego gestu, czuł się jak dzieciak.

-Mamooo! Przestań! Nie jestem już dzieckiem, możesz Mitchelowi tak robić. –oburzył się kędzierzawy chłopak.

-Oj Hazza ty dla mnie zawsze jesteś i będziesz dzieckiem, a Mitchelowi też tak robie, a teraz chodź, bo nie mamy całego dnia.

-Em.. no właśnie że mamy, ale dobra chodź. – słowa skierował do rodzicielki. –Zachciało się jej przeprowadzać do Londynu. –mamrotał pod nosem.

-Słyszałam! I wiesz, że to dla twojego dobra.

-Przecież wiem, nie wiem co bym bez ciebie zrobił.

-No wiesz Amy w ogóle ci nie pomaga…- Harry przerwał jej, byli już w połowie drogi do kawiarni a jechali samochodem.

-Mamo.. znowu zaczynasz? Kocham ją, przecież wiesz o tym a tak poza tym to za parę dni jest ślub.

                                                                       ~*~

Posadził na krześle naprzeciw siebie synka a mama usiadła obok niego. Zamówil to samo co zawsze gdy przychodzili tutaj z mamą w jego urodziny. To był taki dziwny zwyczaj, nie umiel go zmienić, zawsze siadali przy tym samym stoliku, każdy na tym samym krześle, teraz tylko zmieniło się to że Mitchel siedzi naprzeciw niego gdzie kiedyś siedział Lou… Ich zamówienie składało się z gorącej czekolady oraz tiramisu. Zaczęli rozmawiać na różne tematy, najwięcej o przeszłości i o jego dzieciństwie, mama opowiadała mu jak to był nieznośny i co odwalił. Dużo się śmiali, a Mitchel był wyjątkowo dzisiaj grzeczny. Co strasznie ucieszyło młodego ojca, on zazwyczaj był złem wcielonym. Kto z nim zostawał na chociaż godzinę sam na sam, to już więcej nie chciał nigdy. No poza oczywiście mamą Hazzy i Liamem – jego przyjacielem, którego poznał dwa lata temu, gdy przeprowadził się do Londynu. Mama Harryego musiała wyjść już po dwóch godzinach bo dzwonili do niej z pracy, że musi się stawić na zastępstwo za przyjaciółkę. Harry jeszcze posiedział razem z synkiem, nakarmił go tiramisu i później ubrali się i udali w stronę wyjścia.

Udał się z synem na rękach w stronę parkingu gdzie zostawił samochód, musiał przejść na drugą stronę ulicy. Czekał aż światło zmieni się na zielone, zaczął przyglądać się osobom po drugiej stronie ulicy. Zauważył tam dobrze znaną twarz z jego dzieciństwa gdy miał 10 lat. Zaczął się jemu przyglądać, ale gdy tylko on zobaczył że Harry jemu się przygląda, poszedł w całkiem inną stronę, szybkim tempem.

Harry właśnie albo miał zwidy albo widział swojego przyjaciela – Louisa.

Miał teraz bardzo mieszane uczucia, nie miał 100% pewności że to on, ale był strasznie podobny. Nie, Louisa nie da się z nikim pomylić to na pewno był on. Miał taką małą nadzieję, że to był właśnie on.

Nie zauważył nawet gdy światło się zmieniło, szybko przeszedł na drugą stronę nadal wstrząśnięty tym co przed chwilą zobaczył. Gdy był już na parkingu otworzył, drzwi i posadził synka do fotelika na tylnym siedzeniu. Sam później zasiadł za kierownicą. Położył głowę na kierownicy. Chciał jeszcze raz go spotkać aby mieć pewność, że to JEGO tam zobaczył.

Ponieważ dzisiaj mija 10 rok bez Louisa.

___________________________________________

Witam was z pierwszym rozdziałem! Wiem, że jest beznadziejny i krótki ale już w 2 zacznie się coś dziać i na pewno będzie dłuższy.

Rozdział ma 1 202 wyrazy. 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Pytania do postaci lub do mnie tutaj

Zapowiedź One Shota o Niamie tutaj

Jak ktoś chce być informowany o nowych rozdziałach niech zostawi nick od swojego tt.